எங்கள் பூட்டன் ஜம்புலிங்கம்

எங்கள் தாத்தாவின் (பாட்டன்) அப்பாவை (பூட்டன்) நான் பார்த்ததில்லை. அவரைப் பற்றி வீட்டில் பேசக் கேட்டுள்ளேன். அவர் பெயர் ஜம்புலிங்கம் என்றும், அவர் நினைவாகவே எனக்கு இப்பெயரை வைத்ததாகவும் கூறுவார்கள். அப்பாவின் அப்பாவையும், அம்மாவின் அப்பாவையும் நாங்கள் தாத்தா என்றே கூறுவோம். 

அக்காலத்தில் முன்னோரை நினைவுகூறும் வகையிலும், இறை நம்பிக்கை அடிப்படையிலும் ஆத்தா, தாத்தா, மூத்தவர்கள், குலதெய்வம் என்றவாறு  பெயர் சூட்டியுள்ளனர். அவர்களின் இப்பழக்கத்தைவிட்டு நாம் வெகு தூரத்திற்கு வந்துவிட்டோம். தொடர்பே இல்லாத, உச்சரிக்க முடியாத, நினைவில் வைத்துக்கொள்ள முடியாத, அந்நியமான பெயர்களை தற்போது வைத்துக்கொண்டு அதனைப் பெருமையாகக் கூறிக்கொள்வோரை இப்போது நாம் காணமுடிகிறது. 

எங்கள் உறவினர்களில் லிங்கம் என்ற பெயரில் முடிகின்ற பெயர்களைக் கொண்டவர்கள் பலர் உள்ளனர். அவ்வகையில் ஜம்புலிங்கம் (நான்), ஜம்புலிங்கம் (என் சித்தப்பா), மகாலிங்கம் (என் சித்தப்பா), சங்கரலிங்கம் (என் பெரியப்பா), சிவலிங்கம் (என் மாமா) அந்த பட்டியல் அமையும். 

எங்கள் பூட்டன் ஜம்புலிங்கம் கம்பீரமாக, உயரமாக இருப்பாராம். பெரிய மீசை வைத்திருப்பாராம். அவரைப் போல நெடிய உயரம் வேறு யாருக்கும் இல்லை என்று கூறுவார்கள். அவர் நடந்து சென்றால் எதிரில் யாரும் வர மாட்டார்களாம். அவ்வளவு மரியாதையும் பயமும் அவரிடம் இருந்ததாம். அனைவரிடமும் மிகவும் அன்பாக நடந்துகொள்வாராம். வீட்டில் அவர் வளர்த்த நாய் அவரைக் கடித்து அவர் இறந்ததாகக் கூறுவார்கள்.

அவரைப் போல உயரமோ, கம்பீரமோ, பெரிய மீசையோ எனக்கு இல்லை. இருந்தபோதிலும் அவர் பெயருக்குக் களங்கம் ஏற்படா வகையில், நடந்து வருவதை உணர்கிறேன். இதனால்தான் மூத்தோரின் பெயரை இவ்வாறாக வைக்கின்றார்கள் போலுள்ளது. எங்கள் தாத்தா எங்களை கண்டிப்புடனும், அதே சமயம் அன்போடும் வளர்த்தார். அப்படியென்றால் அவருடைய அப்பா அவரை எப்படி வளர்த்திருப்பார் என்று நினைத்ததுண்டு. 

பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில், வெளியில் போய்விட்டு நானும் என் தங்கையும் வீட்டிற்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தபோது குட்டியாம்பாளையத்தெருவினைச் சேர்ந்த ஒருவரின் வீட்டு நாய் என்னைக் கடித்துவிட்டது. வீட்டில் சொன்னால் திட்டுவார்களோ என பயந்து யாரிடமும் சொல்லாமல் நாங்கள் இருந்துவிட்டோம். என் தங்கை எனக்கு மஞ்சள் போட்டு விட்டார். அப்படியே தூங்கிவிட்டேன். சிறிது நேரம் கழித்து எனக்குத் தெரியாமல், நாய்க்கடியால் எதுவும் ஆகிவிடுமோ என்று நினைத்து என் தங்கை எங்கள் ஆத்தாவிடம் கூற, அவர் அழ ஆரம்பித்துவிட்டார். என்ன ஆகப்போகுதுன்னு தெரியலை என்று கூறி சத்தம் போட தெருவே கூடிவிட்டது. அந்த சத்தத்தில் தூக்கத்திலிருந்த நான் எழுந்தேன். எனக்கும் என் தங்கைக்கும் திட்டு விழுந்தது. உடனே என்னை பிரம்மன் கோயில் தெருவிற்கு அருகில் உள்ள நாகூரார் வீடு என்ற வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். அந்த வீட்டில் நாய்க்கடிக்கு மருந்து போடுவார்களாம். அவர் நாயின் பற்கள் அழுத்தமாகப் பதிந்திருந்த ஆறு இடங்களில் ஏதோ ஒரு திரவத்தை தொட்டுத் தொட்டு வைத்தார். அது திராவகம் என்று கூறினர். அவ்வாறு வைக்கும்போது வலி தாங்க முடியாமல் நான் சுவற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு கத்தினேன். மருத்துவ மனைக்குக் கூப்பிட்டுக் கொண்டு போய் ஊசி போடவில்லை. அதுவே போதும் என்று கூறினர். வீட்டிற்குத் திரும்பியதும் பத்திய சாப்பாடு என்று கூறி சில உணவு வகைகளைத் தவிர்த்துவிட்டு பிறவற்றைத் தந்தனர்.  

நாய் கடித்த அடுத்த நாள் முதல் ஒவ்வொரு நாளும் எங்கள் ஆத்தா நாய் இருந்த வீட்டிற்குச் சென்று அது உயிரோடு இருக்கிறதா என்று பார்த்துவிட்டு வருவார்.  நாய்க்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் அது என்னை பாதிக்கும் என்று கூறி புலம்பிக் கொண்டே இருந்தார். எங்கள் பூட்டன்நாய் கடித்து இறந்ததாலும், அதே பெயர் எனக்கு வைத்திருந்ததாலும் எங்கள் ஆத்தாவிற்கு அதிகமான பயம் இருந்துகொண்டே இருந்தது. குறிப்பிட்ட நாள்களைக் கடந்தபின்னர்தான் ஆத்தா உட்பட அனைவரும் பெருமூச்சு விட்டு நிம்மதியடைந்தனர்.

பெரியவர்கள் இவ்வாறாகப் பெயர் வைக்கும்போது என்ன நம்பிக்கையில் வைத்தாலும், அது ஒரு  பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்திவிடுகிறது என்பதை என் அனுபவத்தில் கண்டுள்ளேன். ஜம்புலிங்கம் என்று பெயர் வைத்ததால், அவரைப் போலவே நாய்க்கடியால் இறந்துவிடுவேன் என்று பயந்துகொண்டிருந்தவர்களே பின்னர் தம் கருத்தினை மாற்றிக்கொண்டனர்.  

நெறியோடு வாழ வேண்டும் என்ற உள்ளுணர்வும், அவரின் பெயருக்குக் குறை வராமல் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமும் என்னையும் அறியாமல் என்னை ஒரு சட்டகத்தில் வைத்து வழிநடத்துவதை உணர்கிறேன். நம் முன்னோர் நமக்கு இவ்வாறாக பெயர் வைத்ததன் சூட்சுமம் இதுதானோ?