மனதில் நிற்கும் விநாயகர் சதுர்த்தி

எந்தவொரு விழா என்றாலும் இளமைக்கால நினைவுகள் இயல்பாக வந்துவிடுகின்றன. நம் ஆழ்ந்த மனதில் தங்கியிருப்பதால் அந்த நினைவு வருகிறதா அல்லது இயல்பான சூழலில் வருகிறதா என்று தெரியவில்லை. இருந்தாலும் அந்நினைவு மனதிற்குத் தருகின்ற இன்பத்திற்கு ஈடாக எதனையும் ஒப்பிட முடியாது.

கும்பகோணத்தின் கோயில்களில் என்றுமே திருவிழாதான். தேரோட்டம், தெப்பம், விழா நாள்களில் இறைவனின் வீதியுலா போன்றவை மனதில் என்றென்றும் இருக்கின்ற வகையில் இல்லங்களில் ஆடிப்பெருக்கு, விநாயகர் சதுர்த்தி, தீபாவளி, பொங்கல் போன்ற விழாக்களைக் கொண்டாடப்படும்போது நம்மையும் அறியாமல் இறையுணர்வு வெளிப்படுவதை உணர்ந்துள்ளேன்.

ஒவ்வொரு வருடமும் விநாயகர் சதுர்த்திக்கு முதல் நாளே விநாயகர் வீட்டிற்கு வருவதைப் பற்றிய எண்ணங்கள் இருந்துகொண்டே இருக்கும். எங்கள் அப்பா சிறிய மண்ணாலான விநாயகரை வாங்க என்னையும், தங்கையையும், தம்பியையும் அழைத்துச் செல்வார்.  சில சமயங்களில் யாராவது ஒருவர் மட்டும் போவோம். கும்பேஸ்வரர் கோயில் வடக்கு வீதி, பெரிய தெரு, கீழ வீதி உள்ளிட்ட பல இடங்களில் தரையில் அழகாக களிமண்ணாலான விநாயகரை வரிசையாக அடுக்கி விற்பனைக்கு வைத்திருப்பார்கள். ஒவ்வொருவர் செய்திருப்பதும் ஒவ்வொரு விதத்தில் அழகாக இருக்கும். விற்பனைக்காக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் விதம் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு விநாயகரை வாங்கவேண்டும் என்ற ஆவலை ஏற்படுத்தும்.

எங்கள் வீடு இருந்த சம்பிரதி வைத்தியநாதன் தெருவினை அடுத்துள்ள சிங்காரம் செட்டித்தெருவிலிருந்தும் அவ்வாறான விநாயகர் சிலைகளை செய்து எடுத்துச்செல்வதைப் பார்த்துள்ளோம். மட்பாண்டங்கள் செய்பவர்களின் குடும்பங்கள் அங்கு இருந்த நினைவு. மண் சட்டிகள், அடுப்புகள் உள்ளிட்ட களிமண் பாண்டங்களை அங்கு தயாரிப்பதையும், சூளையில் இடுவதையும் பார்த்துள்ளேன். எங்கள் உடல்நிலை சரியில்லையென்றால் நெற்றியில் பத்து போடுவதற்காக எங்கள் ஆத்தா எங்களை அங்கு அழைத்துச் செல்வார். அங்கு ஒரு கலயத்தில் செம்மண் கலந்த நிலையில் உள்ள ஒரு திரவத்தை நெற்றியில் தடவுவர். வீட்டிற்கு வந்து சில மணி நேரங்களில் உடல்நிலை குணமாகிவிடும்.  

விழா நாளன்று காலை வீட்டிலிருந்து கிளம்பி, கும்பேஸ்வரர் வடக்கு வீதி வழியாக விநாயகரை வாங்கச் செல்வோம். எங்களுக்குப் பிடித்த விநாயகரை வாங்கி வீட்டிற்குக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு வருவோம். கடையிலிருந்து அதனை வாங்கி, கீழே விழுந்துவிடாதபடி மார்பில் அணைத்தபடி எடுத்து வரும்போது கோயில்களில் உற்சவமூர்த்தி உலா வரும் நினைவிற்கு வந்துவிடும். ஒரு புறம் அது கீழே விழுந்துவிடக்கூடாது என்ற பயம். மறுபுறத்தில் இறைவனையே நாம் தூக்கி வருவது போன்ற எண்ணம். வரும் வழியிலேயே எங்கள் வயதையொத்த நண்பர்கள் அதனை வாங்கிச் செல்வதைப் பார்த்து ஒப்பு நோக்குவதும் உண்டு. அவ்வாறு வரும்போது ஆடிப்பெருக்கன்று வரிசையாக சப்பரம் ஓட்டிச் செல்லும் நினைவும் வருவதுண்டு.

வீட்டில் வந்தவுடன் அந்த விநாயகரை சாமியறையில் வைத்து, அதனை அலங்கரித்துப் பார்த்துக் கொண்டேயிருப்போம். நவராத்திரியின்போது கொலு பொம்மைகளை அலங்கரிக்கும் அனுபவத்தில் அந்த விநாயகரை அழகுபடுத்தி, பூ போட்டு வைப்போம். ஆரம்ப காலத்தில் எங்கள் ஆத்தாவும், பின்னர் எங்கள் அம்மாவும் அந்த விநாயகருக்காக கொழுக்கட்டை செய்து அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டேயிருப்போம். அவருக்குப் படைக்கும்போது அவருடைய வாயில், நாங்கள் தருவதை அவர் ஏற்றுக்கொள்கிறார் என்ற நம்பிக்கையில், தருவோம். நாங்கள் தந்ததை அவர் ஏற்றுக்கொண்டதாக மன நிறைவு. வீட்டில் பிறந்த ஒரு குழந்தையைச் சீராட்டுவதைப் போல அந்த விநாயகரைக் கவனிப்போம். மாலை நெருங்க நெருங்க அவ்விநாயகர் நம்மை விட்டுச் சென்று விடுவாரே என்ற ஏக்கம் வந்துவிடும்.

எங்கள் வீட்டில் கிணறு இருந்தது. அந்தக் கிணற்றில் விநாயகரைக் கரைப்பதற்கான நிகழ்வுகள் ஆரம்பிக்கும். அக்கிணற்று நீர் மிகவும் ருசியாக இருக்கும். எங்கள் கிணற்று நீரின் ருசியினை இதுவரை நான் எங்கும் கண்டதில்லை. மிக பக்தியோடு விநாயகரை எடுத்து வருவோம். எங்களுக்குள் யார் அந்த விநாயகரைக் கிணற்றில் போடுவது என்ற சிறு சலசலப்பு ஏற்படும். சிறிது நேரத்தில் அது மறைந்து அனைவரும் சேர்ந்தே போடுவோம் என்று முடிவெடுப்போம். ஒன்றாகச் சேர்ந்து விநாயகரைக் கிணற்றில் போடுவோம். “இந்த வருஷம் போய்ட்டு, அடுத்த வருஷம் வா, பிள்ளையாரப்பா” என்று கூறிக்கொண்டே போடுவோம். கிணற்றில் இட்டுவிட்டு உள்ளே வந்த சில மணி நேரங்கள் மனது என்னவோ போலிருக்கும். அடுத்த வருடம்தான் நாம் மறுபடியும் பார்க்கப்போகிறோமே என்ற எண்ணம் வந்தவுடன் மனதில் மகிழ்ச்சி தோன்றும். சாதாரணமாக கிணற்றுப்பக்கம் போகும்போதுகூட அவ்வப்போது விநாயகர் மனதில் தோன்றுவார்.

தஞ்சாவூருக்கு வந்த பின்னர் இரு மகன்களும் வளர்ந்து திருமணமாகி வேலைக்காக வெளியூர் சென்ற நிலையிலும் என் மனைவியும், மருமகள்களும் அந்தப் பழக்கத்தைக் கடைபிடித்து, தொடர்ந்து வருகின்றனர். இதுபோன்ற விழா நாள்களில் இளமைக்கால நினைவுகள் இயல்பாக வந்துவிடுகின்றன.

குடும்பத்தில் ஒருவராக இறைவனை வீட்டில் வணங்கிய காலம். கூட்டுக்குடும்பத்தின் மகிழ்ச்சி விரவியிருந்த காலம். ஆடம்பரம், பகட்டு என்றால் என்னவென்றே தெரியாத காலம்.  உண்மையான பக்தி வியாபித்திருந்த காலம். விநாயகரை விளம்பரப்பொருளாக ஆக்காத காலம். அந்த இளமைக்காலத்தையும், விநாயகரையும், கும்பகோணம் வீட்டுக் கிணற்றையும் மறக்கவும் முடியுமோ?